Żużlowa Droga. Wbrew nazwie, żużlu na niej nie uświadczymy. Co najwyżej od czasu do czasu resztki starych cegieł służących wzmocnieniu rozmiękającego podłoża. Na pytanie więc, dlaczego akurat „Droga Żużlowa”, odpowiedź zwykle brzmi: najpewniej, kiedy nadawano jej tę nazwę, jezdnia pokryta była żużlem. Brzmi logicznie, ale ciągle jest to tylko domysł.

Stara Droga Pocztowa. Przyjmuje się, że przebiegająca w linii południkowej przez wschodni obszar Puszczy Tarnowskiej droga o tytułowej nazwie [niem. Alte Poststrasse] stanowiła fragment dawnego – możliwe, że alternatywny dla innych jeszcze równolegle istniejących rozwiązań – traktu łączącego Wrocław ze Szczecinem. W skali regionalnej połączenie to wiązano z Głogowem na południu i Sulechowem na północy.

Wzgórze 107, czyli Góra Majdańskiego. Na obszarze dawnej Puszczy Tarnowskiej pasmo wzniesień stanowiących morenę czołową ostatniego lądolodu rozciąga się na przestrzeni od Dąbrowna do Krążkowa.

Głaz „Widmo”. Jeszcze nie tak dawno liczyłem się z ewentualnością, że żadnego głazu nigdy tym miejscu nie było. Za prawdopodobną uznawałem też możliwość, że kiedyś stał tam, gdzie mniej czy bardziej dokładnie oznaczono jego obecność na niektórych mapach, także tych współczesnych. Spotkać go jednak mógł los podobny losowi wielu innych głazów narzutowych z obszaru dawnej Puszczy Tarnowskiej.

Źródełko Jodłowskie. Nie jest tak sławne, ani tak zasobne w wodę, jak owiane legendami tarnowskie Źródełko Miłości. Ma jednak sporo surowego uroku i zdeklarowanych zwolenników, którzy pozyskiwaną w nim wodę cenią sobie znacznie wyżej niż dostępną w kranach Jodłowa czy pobliskich miejscowości.

Dzicza Góra. Na południowy wschód od Dąbrowna, w oddziale 4 Borów Tarnowskich administrowanych przez Nadleśnictwo Sława Śląska, znajduje się otulone niemal w całości sosnowym lasem wzgórze „92,0”. Od strony północnej omija je półkolem stara Droga Krawędziowa [niem. Rand Weg]. Od południa,  Dzicza Góra – o niej to bowiem mowa – niemal przylega do linii oddziałowej 4/14.

Studnia „Ducha Puszczy”. Znajduje się w środkowo-zachodniej części Borów Tarnowskich w miejscu, gdzie graniczą  odziały leśne oznaczone numerami: 97/98/70/71. Na niektórych mapach wskaźnikiem ułatwiającym lokalizację miejsca jest punkt osnowy wysokościowej: 75,8 m. n.p.m. Innym jeszcze sposobem umiejscowienia „Studni” jest wykorzystanie zbiegu leśnych dróg pożarowych: ldp „1”, „11” i „9”.

Trześniowe Wzgórze „119”. W Oddziale 207 Borów Tarnowskich administrowanych przez Nadleśnictwo Sława Śląska zwraca uwagę nieco tajemnicze wzniesienie o wysokości 119 m. n.p.m. Jego porośnięte sosnowo-brzozowym lasem zbocza na ogół łagodnie wznoszą się do góry. Wyjątkowo tylko od strony południowo – zachodniej znajdują się bardziej strome, nieregularne obniżenia terenu.

Czerwony Dąb Studnikowy. Nie jest gatunkiem rodzimym, a jego obwód w pierśnicy wynosi „zaledwie” 2,70 m. Nie ma więc szansy, żeby szybko trafić na listę drzew pomnikowych. Stoi przy tzw. Żużlowej Drodze, czyli starym leśnym trakcie Dębówko – Grochowice. Najprawdopodobniej posadzono go przed laty, jako jedno z wielu drzew ozdobnej leśnej alei.

Babrzysko, czyli Żurawie Stawy Śródleśne. Pomysł ich odszukania zrodził się w trochę dziwnych okolicznościach. Pewnego majowego przedpołudnia przejeżdżałem rowerem leśną drogą pomiędzy Kamienną a Grochowicami. Już w pobliżu Starej Cegielni usłyszałem nawoływanie się żurawi. Głosów było dużo i w dodatku nadchodziły z głębi lasu.