Kodeks karny z 1932 r.

[…] Kodeks ten cechowało m.in. daleko idące pogłębienie zasady odpowiedzialności ludzkiej za działanie przestępne i jego skutki sprowadzone lub zamierzone, przy pogłębieniu tejże odpowiedzialności w kierunku subiektywizmu, jak i indywidualizmu.

Zawierał on katalog środków karnych, dostosowanych do ówczesnych, najbardziej jak na miarę ustroju kapitalistycznego nowożytnych, tendencji humanistycznych, a zwłaszcza umożliwiał umiejętne operowanie karą, zachowanie lub usuwanie śladów ukarania w miarę potrzeby, ułatwiał z jednej strony jednostkom na to zasługującym powrót do życia normalnego, z drugiej zaś – akcentował pełną surowość wobec jednostek, które same usuwają się poza nawias życia społecznego.

Kodeks ten na pierwszy plan wysunął zasade nullum crimen poenali anteriori, która następnie uzyskała nawet konstytucyjne ugruntowanie.

Odznaczał się on poza tym wysokim kunsztem techniki legislacyjnej. […]

Tadeusz Bojarski, Czesław Gofroń, Tradycja i postępowe idee w polskim kodeksie karnym z 1969 r. na przykładzie wybranych instytucji /w/ Roman Tokarczyk /red./, Tradycja i postęp w prawie, Wydawnictwo Lubelskie 1983 s. 124