Wyobrażenia w polityce
[…] Wyobrażenia w polityce nabierają szczególnej wagi w okresach krytycznych. W okresach napięć wytwarzają się w społeczeństwie określone wyobrażenia o rzeczywistym stanie i każda próba podważenia tych wyobrażeń przez przeciwników politycznych prowadzi tylko do ich utwierdzenia.
Mamy mało studiów nad rolą urojeń w polityce, nad tym, jak wyobrażenia stają się czynnikami politycznymi, jak się je lansuje, twierdza, i jak ten wyimaginowany świat polityczny mobilizuje rzeczywiste siły.
Błądzi polityk sądzący, że wystarczy kształtować materialną rzeczywistość, a i przekonania ludzi będą jej rzeczywistym odbiciem.
Wyobraźnia polityczna buduje swoje światy z daleko bardziej różnorodnych okruchów, fragmentów zbieranych i z pamięci, i informacji o innych światach, marzeń i aspiracji, uprzedzeń i niechęci, wrogości i sympatii, własnych interesów osobistych i grupowych – i polityk musi wiedzieć mniej więcej, jaka jest ta rzeczywistość wyobrażona ludzi, którymi kieruje. […]
Jan Szczepański, Sprawy ludzkie, Wydawnictwo „Czytelnik”, Warszawa 1980 s. 139
